گریه گرگ؛ مزدوران ملکه و وقایع آبان ۹۸
تاریخ انتشار: ۲۶ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۷۱۶۱۳۳
گرچه از اعتراف BBC مبنی بر اینکه «از دو سه سال قبل اعتراضات سازمان‌دهی شده بود!» می‌توان فهمید که چه کسانی پشت پرده اغتشاشات در ایران هستند اما مرور بخش‌هایی از حوادث آن ایام خالی از لطف نیست.
به گزارش مشرق، در ماجرای بنزینی آبان ۹۸، آمریکا و چند کشور اروپایی که در کارزاری گسترده علیه جمهوری اسلامی ایران فعال شده بودند و علناً و رسماً از آشوبگران حمایت می‌کردند با نقش‌آفرینی ملت آگاه ایران و مدیریت نظام اسلامی، شکست سنگینی را متحمل شدند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بخش فارسی بنگاه سخن‌پراکنی BBC که آن ایام، اخبار و گزارش‌های خود را بر اعتراضات در ایران متمرکز کرده بود در ادامه شیطنت‌ها و خباثت‌های رسانه‌ای خود، شب گذشته با انتشار گزارش جعلی و غیرواقعی از آبان ۹۸ سعی کرد با تداعی آن روزها بار دیگر بر مسئله «اعتراض» در ایران بنزین بپاشد و با مقصرنمایی نظام جمهوری اسلامی، نوع مدیریت رهبر انقلاب در مواجهه با اعتراضات ۹۸ را زیر سؤال ببرد.
رهبر انقلاب و جداکردن صف «مردم» از «اشرار»
۱. شبکه ملکه انگلیس در گزارش اخیر خود سعی کرده است که القا کند مواجهه رهبر انقلاب با حرکت‌های اعتراضی در ایران، امنیتی و پلیسی بوده و ادبیات معظم له درباره معترضان باعث شده که دست نهادهای امنیتی در سرکوب اعتراضات باز باشد!
بنگاه سخن‌پراکنی بریتانیا با تحریف واقعیات در تلاش بوده تا باورسازی کند که رهبر انقلاب «حق اعتراض» را به رسمیت نشناخته و در تصمیمات کلی نظام از خود سلب مسئولیت می‌کنند در حالیکه مروری بر بیانات رهبر انقلاب- برای نمونه در همان آبان ۹۸- خلاف این موارد را اثبات می‌کند و حاکی از آن است که در ماجرای اعتراضات آبان ۹۸، اولاً) معظم له از تصمیم سران قوا حمایت کردند ثانیاً) اعتراض مردم را به رسمیت شناختند و ثالثاً) با تبیین و تحلیل از پشت پرده اغتشاشات آبان ۹۸، صف معترضان را از آشوبگران جدا کردند.
رهبر انقلاب در تاریخ ۲۶/۸/۹۸ در جلسه درس خارج فقه درباره مسائل پیش‌آمده پس از اجرای طرح مدیریت مصرف سوخت فرمودند: «یقیناً بعضی از مردم از این تصمیم یا نگران می‌شوند یا ناراحت می‌شوند یا به ضررشان است یا خیال می‌کنند به ضررشان است، به‌هرتقدیر ناراضی می‌شوند، لکن آتش زدن فلان بانک کار مردم نیست، این کار اشرار است؛ به این باید توجّه داشت. در یک چنین حوادثی معمولاً اشرار، کینه‌ورزان، انسان‌های ناباب وارد میدان می‌شوند، گاهی بعضی از جوان‌ها هم از روی هیجان با اینها همراهی می‌کنند و این‌جور مفاسد را به بار می‌آوردند؛ این مفاسد هیچ مشکلی را درست نمی‌کند جز اینکه علاوه‌ی بر هر مشکلی که هست، ناامنی را هم اضافه می‌کند. ناامنی بزرگ‌ترین مصیبت برای هر کشوری است، برای هر جامعه‌ای است؛ اینها قصدشان این است. شما ملاحظه کنید، تقریباً در این دو روز -یعنی دو شب و یک روزی که از این قضایا گذشته- همه‌ی مراکز شرارت دنیا علیه ما این کارها را تشویق کردند؛ از خانواده‌ی منحوس خبیث خاندان پهلوی تا مجموعه‌ی خبیث و جنایتکار منافقین، مرتّباً در فضای مجازی و در جاهای دیگر دارند تشویق می‌کنند، ترغیب می‌کنند که این شرارت‌ها انجام بگیرد. عرض من این است که هیچ‌کس به این اشرار کمک نکند، هیچ انسان عاقل و شایسته‌ای که به کشور خودش علاقه‌مند است، به زندگی راحت خودش علاقه‌مند است، به اینها نباید کمک بکند؛ اینها اشرارند، این کارها، کار مردم معمولی نیست.
مردم عزیز ما هم که خوشبختانه در قضایای گوناگون این کشور بصیرت خودشان را، آگاهی خودشان را نشان داده‌اند بدانند که این حوادث تلخ از ناحیه‌ی کیست و چگونه است، این آتش زدن و خراب کردن و ویران کردن و دعوا کردن و ناامنی ایجاد کردن مال چه کسی است، این را بفهمند، توجّه کنند -که مردم هم می‌فهمند، ملتفتند- و از اینها فاصله بگیرند، این، آن توصیه‌ی ما است.»
«مسئولان مراقب افزایش قیمت‌ها باشند؛ مردم صف خود را از اشرار جدا کنند»
رهبر انقلاب در این دیدار به مسئله افزایش قیمت‌ها هم اشاره کرده و فرمودند: «مسئولین هم البتّه دقّت کنند، مواظبت کنند، هرچه ممکن است از مشکلات این کار کم کنند. حالا من دیروز دیدم در تلویزیون که بعضی از مسئولین محترم آمدند گفتند که ما مراقبیم که این افزایش قیمت موجب افزایش قیمت اجناس و کالاها نشود؛ خب بله، این مهم است؛ چون الآن گرانی هست، بنا باشد باز اضافه بشود گرانی، خب این برای مردم خیلی مشکلات درست می‌کند؛ باید مراقبت کنند.»
ایشان در تاریخ ۶/۹/۹۸ هم در دیدار بسیجیان گفتند: «بنده اصرار دارم که همه‌ی آحاد ملّت به این اقتدار و عظمتِ خودشان توجّه داشته باشند. یک توطئه‌ی عمیقِ وسیعِ بسیار خطرناکی که آن‌همه هم پول خرجش شده بود -چقدر پول خرج کرده بودند- چقدر زحمت کشیده بودند که بتوانند در یک بزنگاهی، در یک فرصتی این حرکت تخریب و تحریق و آدم‌کشی و شرارت و مانند اینها را انجام بدهند و به مناسبت این قضیّه‌ی بنزین فکر کردند که حالا این فرصت برایشان پیدا شده و لشکر خودشان را وارد میدان کردند، [لکن] این حرکت به‌وسیله مردم نابود شد. بله، نیروی انتظامی، بسیج، سپاه، دیگران در آن چند روز وارد میدان شدند و در مواجهه‌ی سخت، کار خودشان را، وظیفه‌ی خودشان را انجام دادند، لکن کاری که ملّت در این یک هفته کردند، خیلی بالاتر بود، خیلی مهم‌تر بود از هر حرکت میدانی؛ [یعنی] این کاری که از زنجان و تبریز شروع شد، بعد به همه‌ی شهرهای کشور بلکه حتّی شنیدم به بعضی از روستاها رسید، آخر هم پریروز در تهران این حرکتِ به این عظمت انجام گرفت.»
«در اغلب موارد هم، حق با مردم است»
رهبر انقلاب ۱۱/۱۰/۹۸ در دیدار جمعی از پرستاران سراسر کشور هم به این موضوع اشاره کردند و گفتند «خب مردم یک مطالباتی دارند؛ در اغلب موارد هم حق با مردم است؛ مطالباتی دارند، توقّعاتی دارند، انتظاراتی دارند و اگر نشود اعتراض می‌کنند. مطالبات مردم یک مسئله است، فتنه‌سازی به خاطر مطالبات یک مسئله‌ی دیگر است؛ این دوّمی کار دشمن است... امسال هم البتّه در آبان ملاحظه کردید... بصیرت مردم، اینجا بود که بمجرّد اینکه دیدند حساب، حساب تخریب و زدن و آتش زدن و نابود کردن و زیربناها را خراب کردن است کنار کشیدند. مطالبات مردم، بود و هست امّا حاضر نشدند با فتنه‌گر همراهی کنند؛ کنار کشیدند، فتنه‌گر تنها ماند؛ این مهم است. فتنه‌گر سعی می‌کند خود را در میان مردم پنهان کند. بصیرت و هوشیاری مردم غائله را ختم کرد؛ هم در آبان امسال، هم در سال ۸۸، هم در طول سال‌های گوناگون از اوّل انقلاب تا امروز؛ [این به خاطر] بصیرت مردم بود. در همین یک ماه قبل از این، در این قضایا مردم خودشان را کنار کشیدند و از فتنه‌گران [جدا کردند]؛ بعد از دو سه روز هم آمدند وسط خیابان و آن اجتماعات عظیم در شهرهای گوناگون کشور به وجود آمد؛ اینها بصیرت مردم و آگاهی مردم است.
به نظر من و آن چیزی که من احساس می‌کنم، آن‌کسانی که از مطالبات مردم سوءاستفاده می‌کنند، غالباً کسانی‌اند که با سرویس‌های اطّلاعاتی دشمنان سر و کار دارند؛ غالباً این جور است. حالا یک عدّه‌ای هم البتّه [به طور] هیجانی ممکن است وسط میدان بیایند، امّا در بین آن کسانی که صورتهایشان را می‌بندند، به انبار بنزین حمله می‌کنند، به انبارِ گندمِ ذخیره‌ی کشور حمله می‌کنند که آتش بزنند، در شهر راه می‌افتند زیربناها را تخریب می‌کنند -چه متعلّق به دولت، چه متعلّق به مردم- بندرت ممکن است کسانی باشند که فقط صِرف هیجان اینها را کشانده باشد؛ به اعتقاد بنده دست‌اندرکاران و گردانندگانشان با سرویس‌های اطّلاعاتی بیگانه مرتبطند؛ آنها می‌دانند که چه کسانی هستند؛ اینها را آماده نگه داشته‌اند تا یک بهانه‌ای پیش بیاید، بیایند وسط میدان.»
بی‌بی‌سی: از دو سه سال قبل اعتراضات سازمان‌دهی شده بود!
۲. در آبان ۹۸ وقتی‌که برخی نقاط کشور در تب‌وتاب افزایش بنزین افتاد و مردم به‌صورت پراکنده تجمعات مسالمت‌آمیزی برگزار کردند، آشوبگران و اشرار وارد صف معترضان شدند و با حمایت ضدانقلاب و وارد آوردن خسارات به ساختمان‌ها و اماکن دولتی و خودروهای شهروندان و حتی حمله به مساجد، حوزه‌های علمیه و مصلای نماز، اعتراضات را به انحراف کشاندند.
نظام سلطه هم تمام رسانه‌های خود را علیه جمهوری اسلامی به خط کرد تا با وارونه‌سازی و بزرگنمایی اعتراضات و شمار کشته‌ها، زخمی‌ها، بازداشتی‌ها و تعمیم اعتراضات به اصل نظام، افکار عمومی را تهییج و آشوب‌ها را در ابعادی بزرگتر ساماندهی و مدیریت کنند. BBC فارسی که پیشتاز و سردمدار هجمه‌های تبلیغی و رسانه‌ای ضدانقلاب در آبان ۹۸ بود، در یکی از گزارش‌های خود – نادانسته و ناخواسته- از واقعیتی پلید پرده برداشت.
«امیرحسین اعتمادی» ضدانقلاب خارج‌نشین و عضو سازمان دانش‌آموختگان لیبرال ایران در گفت‌وگو با این شبکه گفت: «اعتراضات اخیر ایران هم رهبر ملی دارد و هم فرمانده میدانی؛ دو - سه سال است برای این اعتراضات سازمان‌دهی و شبکه‌سازی و حتی شعارنویسی شده است.» بر همین اساس است که می‌توان گفت روایت جعلی شب گذشته BBC و تلاش مذبوحانه مزدوران ملکه، مانند آن گرگی است که به گله زده و پس از آن برای قربانیان جنایت خود مرثیه‌سرایی می‌کنند.
حمایت تمام‌قد آمریکا از آشوبگران آبان ۹۸
۳. شبکه انگلیسی BBC در گزارش به‌اصطلاح مستند خود، واقعیات دیگری را نیز سانسور کرده و اساساً از آنها سخنی به میان نیاورده است؛ «حمایت رسمی و علنی آمریکا و انگلیس از آشوبگران آبان ۹۸»
«مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا ۲۵ آبان ۹۸ در پیامی توییتری، مدعی حمایت واشنگتن از مردم ایران شد و نوشت «آمریکا صدای مردم ایران را شنیده و از آنها حمایت می‌کند.»! چند ساعت بعدازاین توییت، «مورگان اورتاگوس» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا بیانیه‌ای مداخله‌جویانه صادر کرد و ضمن حمایت از آشوبگران در صفحه شخصی خود در توییتر نوشت: «ایالات‌متحده در کنار مردم ایران که مدت‌هاست در حال زجر کشیدن هستند، قرار دارد.»
«تام کاتن» سناتور جمهوری‌خواه آمریکایی که بارها خواستار حمله نظامی به ایران شده در توییتر خود نوشت: «مردم ایران از اینکه رژیم ایران نیازهای ابتدایی‌شان را نادیده می‌گیرد و همزمان مقادیر هنگفتی پول به پای تروریست‌ها در سراسر منطقه می‌ریزد، خسته شدند... ما (آمریکا) باید در کنار معترضان شجاع که خواهان پاسخگویی روحانیون هستند، بایستیم.»
همچنین برخی سناتورهای عضو کنگره آمریکا ازجمله «ادوارد مارکی»، «راجر ویکر»، «ریک اسکات» و «مارکو روبیو» در پیام‌هایی جداگانه از اشرار و آشوبگران آبان ۹۸ حمایت کردند.
«برایان هوک»، رئیس گروه اقدام علیه ایران در وزارت خارجه آمریکا نیز اعلام کرد: «آمریکا از مطالبات ملت ایران حمایت می‌کند، ملت ایران از نظامی که نتوانست وظایف خود را انجام دهد خسته شده‌اند... ما از مطالبات ملت ایران حمایت می‌کنیم زیرا ایران اموالش را در راستای ایجاد بی‌ثباتی در کشورهای دیگر خرج می‌کند و ما از آنها می‌خواهیم که این اموال را در راستای بهبود اوضاع معیشتی مردم خرج کنند.»
علاوه بر آمریکا، برخی کشورهای اروپایی نیز با اظهارات وقیحانه و مداخله‌جویانه خود از اغتشاشگران حمایت کردند. فرانسه که اولین کشور حامی علنی منافقین و مهد جنایتکاران بوده و همان سال در جریان اعتراض فرانسوی‌ها موسوم به «جلیقه‌زردها» بیش از ۱۰ هزار نفر را دستگیر کرده بود، در بیانیه‌ای اعلام کرد: «دولت فرانسه به‌دقت اعتراضاتی را که در چندین شهر ایران در جریان است، دنبال می‌کند. وزارت امور خارجه فرانسه بار دیگر تعهد خود را به حمایت از آزادی بیان و حق تظاهرات مسالمت‌آمیز در ایران ابراز می‌دارد.»
***دشمن چرا دنبال اغتشاش و آشوب در ایران است؟
۴. یک سال پس از وقایع ۸۸ بود که با صدور قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت سازمان ملل، جمهوری اسلامی رسماً زیر فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد و بند ۴۱ آن قرار گرفت و تحریم‌های شدید اقتصادی علیه ایران مقرر شد؛ تحریم‌هایی که سرآغاز تحریم‌های شدیدتر بعدی بود.
نکته قابل‌تأمل آنکه اوباما رئیس‌جمهور وقت آمریکا سه ماه قبل از انتخابات ۸۸ در پیام نوروزی به ایرانیان اعلام کرد که می‌خواهد با رهبران ایران صحبت کند. او در فروردین ۸۸ هم در نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب از ایشان خواسته بود که برای آغاز فصل جدیدی از مناسبات بین ایران و آمریکا به واشنگتن کمک کند.
اوباما که بعد از وقایع ۸۸ حمایت از جنبش سبز را یکی از اهداف استراتژیک ایالات‌متحده عنوان کرده بود، پس از صدور قطعنامه ۱۹۲۹، قانون «سیسادا» یا قانون تحریم‌های جامع ایران (مصوبه سنا) را در تیرماه ۸۹ امضا کرد.
وقتی خبرنگار واشنگتن‌پست از هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت آمریکا پرسید که «قطعنامه ۱۹۲۹ علیه ایران چه اثر قابل‌توجهی دارد؟» او در پاسخ گفت: «این قطعنامه در حمایت از جنبش سبز صادر شده است و...»، به‌زعم کلینتون، آشوب‌های سال ۸۸، «کورسویی» از امید برای نفوذ آمریکا در ایران باز کرده بود.
۱۰ سال بعد و در ماه‌های بعد از آبان ۹۸ هم همین بود؛ هفته آخر آبان ماه ۹۸ بود که اروپا، ایران را به استفاده از «مکانیسم ماشه» تهدید کرد. همچنین یک ماه بعد از آبان ۹۸، پمپئو وزیر خارجه وقت آمریکا در کنفرانس خبری گفت «فشار حداکثری تا تغییر رفتار جمهوری اسلامی ادامه دارد»
آمریکایی‌ها که گمان می‌کردند آشوب و اغتشاش در ایران روزنه‌ای برای فشار حداکثری علیه جمهوری اسلامی است تشدید تحریم‌ها و تهدیدها را در دستور کار خود قرار دادند؛ از تحریم شرکت‌های هوایی و کشتیرانی، تحریم صنایع فولاد و آهن، تحریم پتروشیمی، تحریم بانک‌ها و نهادها و مقامات جمهوری اسلامی گرفته تا تحریم تسلیحاتی و مکانیسم ماشه و ...
البته باید این نکته را هم اضافه کرد که فشار حداکثری آمریکا امروزه به خودشان بازگشته و مقامات و اندیشکده و رسانه‌های آمریکایی (از رابرت مالی، لیندسی گراهام، جان بولتون و ... تا برخی مقامات دولت بایدن) بارها بدان اعتراف کرده‌اند. در حقیقت و به قول نشریه اکونومیست «اکنون ایران است که آمریکا را تحت‌فشار حداکثری قرار داده است.»
اغتشاشگرانی که ایرانی نبودند و کُلت داشتند
۵. گرچه از اعتراف BBC مبنی بر اینکه «از دو سه سال قبل اعتراضات سازمان‌دهی شده بود!» و یا حمایت تمام‌قد آمریکا از آشوبگران می‌توان فهمید که چه کسانی و با چه اهدافی پشت پرده اغتشاشات در ایران هستند اما مرور بخش‌هایی از حوادث آن ایام خالی از لطف نیست.
در جریان اعتراضات آبان ۹۸، چند نفر از هم‌وطنانمان جان باختند؛ در برخی نقاط ایران و به‌ویژه در تهران (و شهرستان‌های قدس، بهارستان، رباط‌کریم، ملارد و ... اکثر ساختمان‌ها و بانک‌های دولتی تخریب و به آتش کشیده شد. آشوبگران در اتوبان امام علی (ع) راننده‌ها را مجبور به خاموش کردن خودروها می‌کردند؛ در «اتوبان صدر» چند سطل زباله در وسط اتوبان آتش زدند. در رباط‌کریم و اسلامشهر جایگاه بنزین را تخریب کردند. همچنین با حمله به مصلای نماز جمعه شهر قدس در غرب استان تهران، این مکان مقدس را تخریب کرده، با جمع‌کردن قرآن‌های موجود در قفسه‌های مصلا در یک نقطه، آنها را به آتش کشیده و حرمت کتاب الهی را شکستند! بر اساس گزارش‌های منتشره، این اتفاق در شهرهای شیراز و کازرون نیز افتاد و اشرار با حمله به دو مسجد و مدرسه علمیه ده‌ها جلد قرآن کریم را سوزاندند و علاوه بر آتش زدن ۳ خودرو و ۶ موتورسیکلت و خساراتی به ساختمان و تأسیسات وارد کردند.
مدیر حوزه علمیه استان فارس (حجت‌الاسلام میمندی) همان موقع در گفت‌وگو با خبرگزاری رسا با بیان اینکه «در میان اغتشاشگران افرادی بودند که با صورت‌های نقاب زده اسلحه کلت به همراه داشتند.» گفت: «برخی از اغتشاشگران ایرانی نبودند و به زبان‌هایی غیر از فارسی صحبت می‌کردند.»
کدام بخش از این خرابکاری‌ها به معنای اعتراض جامعه ایرانی است؟ بی‌بی‌سی فارسی و مزدوران قلم‌به‌دست، مردم ایران را چه فرض کرده‌اند که سعی می‌کنند با دروغ‌پردازی، آنها را اشرار و آشوب‌طلب جا زده و واقعیات روشن و مبرهن را تحریف کنند؟
بدون شک حساب معترضان با آشوبگران جداست چه آنکه مردم ایران کسانی هستند که همان ایام در اقدامی خودجوش و برای جدا کردن صف خود از آشوبگران و حمایت از بیانات رهبری در نقطه‌نقطه ایران به خیابان‌ها آمدند و با سر دادن شعارهای ضد استکباری، آمریکا، اسرائیل و آل سعود را عزادار کردند؛ از تبریز و قم و اصفهان و شهرکرد و ... گرفته تا قلب تهران. مردم ایران کسانی اند که با وجود تحریم‌های ظالمانه آمریکا علیه کشور، همچنان پای نظام و انقلاب مانده‌اند. مشارکت حداکثری مردم در انتخابات ریاست جمهوری در اوج تحریم و کرونا و اساساً وقع نگذاشتن به دعوت‌ها و بیانیه‌های ضدانقلاب و ... همگی گواهی روشن بر این ادعاست.
در نظرسنجی مشترک دانشگاه مریلند آمریکا و مرکز افکارسنجی «ایران پُل» که مهرماه سال جاری منتشر شد، خود آنها اعلام کردند که این نظرسنجی نشان می‌دهد تقریباً هیچ‌گونه شواهدی دال بر نارضایتی گسترده از نظام وجود ندارد که نشان دهد جمهوری اسلامی آن‌طور که برخی مفسران آمریکایی مدعی هستند، نزدیک یا در آستانه فروپاشی باشد.
در بخش دیگری از نتایج این نظرسنجی آمده است، اکثریت قابل‌توجهی (۷۰ تا ۸۰ درصد) «تا حدی» یا «بسیار زیاد» به نهادهای اصلی حکومت، قوه قضاییه، رئیس‌جمهور و مجلس اعتماد دارند. اعتماد به پلیس و ارتش ۸۳ درصد ارزیابی شده است.
ازاین‌رو، تحریف و دروغ‌پردازی ضدانقلاب درباره ملت ایران و نظام اسلامی با هدف مقصرنمایی رهبری در مشکلات کشور، تهییج و تحریک افکار عمومی و اساساً فتنه‌انگیزی و اغتشاش آفرینی و گرفتن خروجی سیاسی به‌ویژه در آستانه مذاکرات برجام، خدعه و نیرنگی است که به خودشان بازمی‌گردد که «وَمَکروا وَمَکرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَیرُ الماکرینَ»
منبع: فارسمنبع: مشرق
کلیدواژه: بازار خودرو آمریکا ایران رهبر انقلاب جمهوری اسلامی بریتانیا قوه قضائیه وزارت امور خارجه فرانسه مورگان اورتاگوس هیلاری کلینتون برجام افکارسنجی اسرائیل جمهوری اسلامی فشار حداکثری رهبر انقلاب افزایش قیمت مردم ایران ملت ایران تحریم ها آتش زدن آبان ۹۸ سه سال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۱۶۱۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
می‌ترسم جنگ تمام شود و این زندگی ادامه داشته باشد!
من «ربا» هستم. تا حالا پنج بار در جنگ آواره شده‌ام. از «بیت حانون» تا «تل الزعتر» تا اردوگاه «جبالیا» و بعد «دیر البلح» که دو بار آنجا جابه‌جا شدیم. آخرین بار هم «رفح». - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «ربا حسان» از زنان مقاوم فلسطینی است که از اوضاع و آنچه امروز در غزه می گذرد نوشته است. او می گوید چند بار دیگر آواره گی از سرزمینش را تجربه کرده اما این بار از تجربه آخر خود که توسط اسماء خواجه زاده به فارسی ترجمه شده، چنین روایت می کند:
من «ربا» هستم. تا حالا پنج بار در جنگ آواره شده‌ام. از «بیت حانون» تا «تل الزعتر» تا اردوگاه «جبالیا» و بعد «دیر البلح» که دو بار آنجا جابه‌جا شدیم. آخرین بار هم «رفح».
من با هربار آوارگی مقداری از اشتیاقم به زندگی را از دست می‌دادم. از جمع کردن خودم در مکان‌ها خسته شدم. یادم می‌آید در دیر البلح، وقتی داشتیم جابه‌جا می‌شدیم وسط راه ایستادم؛ دلم می‌خواست به طرف خانه خودمان بروم نه به سمت پناهگاه. مرگ برایم اهمیتی ندارد. آیا زندگی ارزش این‌همه ماجرا برای نجات پیدا کردن را دارد؟ در ذهنم جمله مولایمان علی تکرار می‌شد: «این دنیای شما نزد من از آب بینی بز بی‌ارزش‌تر است.»
درخواست عربستان بر ایجاد گذرگاه امن برای کمک به غزهجنگ اینجا، یک جنگ نیست بلکه چندین جنگ است. جنگ‌های آب و غذا و جابه‌جایی و حتی سرما. بدنم را به غذای کم عادت داده بودم و حتی اگر در روز یک لقمه غذا می‌خوردم تأثیری روی من نداشت اما سخت‌ترین موضوع، کمبود آب بود. روزی که با هشت نفر از اعضای خانواده‌ام به جبالیا آواره شدیم، باید فقط دو لیتر آب استفاده می‌کردیم!
این دو لیتر آب هم برای نوشیدن بود هم رفتن به توالت. من روزی یک بار آب می‌خوردم تا مجبور نباشم بروم توالت، و سهمم از آب نوشیدنی را برای وضو نگه می‌داشتم، که آن را هم بعدها تیمم می‌کردم.
ما در جنگ همه‌چیز را بازیافت می‌کنیم. مثلا تفالۀ قهوه را نگه می‌داریم و مقداری آب به آن اضافه می‌کنیم و می‌گذاریم دو روز بماند و تخمیر شود. بعد دوباره آن را می‌جوشانیم و می‌خوریم. آبِ شستن لباس‌ها و مایع ظرفشویی را نگه می‌داریم تا دوباره در توالت ـ خدا عزتتان بدهد ـ
استفاده کنیم. پاکت‌های پنیر و لیوان‌های مقوایی را نگه می‌داریم تا بسوزانیم و رویش آتشش غذا درست کنیم. بطری‌های شامپو و صابون را نگه می‌داریم تا داخلشان آب بریزیم و به جای شلنگ استفاده کنیم. یا از بقچه لباس‌ها به جای متکا و از در مربا به جای بشقاب استفاده می‌کنیم. پردۀ درمانگاه را به‌عنوان روانداز استفاده کردیم و بعدا وقتی به ما روانداز دادند از پرده ها، خیمه درست کردیم.
دنیا اینگونه و به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن زهد را به ما یاد داد.
کمدی سیاه در جنگ؟ چقدر پیش می‌آید که به یک دلیل هم می‌خندم و هم گریه می‌کنم. در ابتدای بحران آب در شمال، خیلی گریه کردم. مادرم با لبخندی بر لب گفت اشک‌هایم برای شستن صورتم بس است و باید آب را برای کار دیگری استفاده کنم. خندیدم. یا بعدتر وقتی داخل اتاق معلمان مدرسۀ ابتدایی وابسته به آژانس «غوث» زیر تخته سیاه می‌خوابیدم گریه کردم. بالای سرم ابری بزرگ و پنبه‌ای از سقف آویزان بود که رنگش خاکستری شده بود. یک نخ آبی هم از آن آویزان بود انگار که از ابر باران می‌بارید.
من هربار می‌خواستم بخوابم به آن زل می‌زدم و از سادگی این ایده می‌خندیدم اما یک لحظه بعد وقتی یادم می‌آمد به چه دلیل اینجا خوابیده‌ام می‌زدم زیر گریه. یا یک روز وقتی عمه‌ام برای دیدن ما به پناهگاه آمد، برای برادرزاده‌ام که نوزاد بود پوشک آورده بود. مادرم به او گفت این پوشک‌ها برای برادرزاده‌ام کوچک است اما اشکال ندارد چون ما دخترها می‌توانیم از آن به جای نوار بهداشتی استفاده کنیم. و به این شکل هرچیزی باعث خنده‌ام می‌شد، همان به گریه‌ام می‌انداخت.
چه پناهگاه چه مدرسه جاهایی بودند پر از خفت و تحقیر. در روز چهار نان پیتا میان ما تقسیم می‌کردند. نصف نان برای یک نفر و هر نان هم به اندازه یک کف دست! بعدتر ما از نانوایی‌ها نان می‌خریدیم تا اینکه آنها هم بسته شد. بعد با مصیبت آرد خریدیم و در تنور گلی نان درست کردیم.
یک نمونه تحقیر را برایتان بگویم؛ رفتن به توالت. داخل مدرسه نه تا توالت بود با هزاران آواره، و صفی طولانی برای قضای حاجت درست می‌شد. من اول مجبور بودم هیچ‌چیز نخورم تا مجبور نباشم داخل صف بایستم یا در حیاط مدرسه جلوی همه راه بروم. از اینکه با آن وضعیت اهانت‌بارم آنجا بودم خجالت می‌کشیدم. برای همین از برخورد با مردم و حتی دیدن خودم در آینه پرهیز می‌کردم.
یک بار به من اصرار کردند به بیمارستان اماراتی نزدیک پناهگاه بروم و آنجا حمام کنم. اولش قبول نکردم. چون نمی‌توانستم قبول کنم با این وضعیت پایم را بیرون بگذارم و در خیابان راه بروم اما آخرش رفتم. من تنها کسی نبودم که می‌خواست حمام کند. در هر اتاق حداقل ده نفر منتظر نوبتشان بودند تا حمام کنند و مسئولان هم از یک اتاق دنبالمان می‌آمدند و از آنجا بیرونمان می‌کردند و به اتاق دیگر می‌فرستادند. برایم تحقیرآمیز بود. به شکل بی‌سابقه‌ای گریه کردم و به حمام و آب و جنگ لعنت فرستادم و بدون اینکه دوش بگیرم برگشتم. از نظر روحی خیلی برایم سنگین بود.
در پناهگاه یک بار یکی از هم‌کلاسی‌های دانشگاهم را دیدم. از زمان فارغ التحصیلی در سال 2019 این اولین باری بود که می‌دیدمش. خودم را از نگاهش می‌دزدیدم چون خجالت می‌کشیدم و امیدوار بودم او مرا ندیده باشد. صبح روز بعد در راه دستشویی از دور دیدمش که کنار در ایستاده. نمی‌توانم دربارۀ واکنشم توضیحی بدهم اما از دور برایش دست تکان دادم. مرا ندیده بود و من همچنان دست تکان می‌دادم تا به او رسیدم. سلام کردم و عمدا خیلی حرف زدم چون می‌خواستم به او و خودم ثابت کنم از این وضعیت تحقیرآمیز شرمسار نیستم در حالیکه در واقع تا سرحد مرگ شرمسار بودم. شاید هم دیدن یک چهرۀ آشنا در این وضعیت باعث می‌شد حس کنیم کمی تسلی پیدا کرده‌ایم! نمی‌دانم.
با گذر زمان به پناهگاه عادت کردیم. وضعیت آب بهتر شد و ما روی آتش غذا درست می‌کردیم. حتی من مرفه شده بودم و صبح‌ها زود بیدار می‌شدم تا خودم تنهایی آتش روشن کنم و روی آن چای یا قهوه بگذارم. بعد یک مودم خریدیم و اشتراک اینترنت گرفتیم. حالا هروقت تشنه‌ام می‌شود آب می‌خورم و هروقت خواستم توالت می‌روم و دیگر به مردم داخل حیاط و اینکه چقدر داخل صف منتظر خواهم شد، اهمیتی نمی‌دهم.
همین‌طور برای پوستم کرم خریدم تا مثل قبل به خودم توجه کنم و چند کتاب هم گرفته‌ام تا اینجا بخوانم با این‌حال خسته و ترسیده‌ام. می‌ترسم از اینکه این، زندگی‌ام بشود. می‌ترسم جنگ تمام شود و این زندگی ادامه داشته باشد!
انتهای پیام/
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت